Nieuwjaarsdag 1962. Een handjevol Vriezenveners besluit te gaan volleyballen. Ambtenaren, onderwijzers, artsen en “gewone” mensen richten Vrivo op. Er wordt gevolleybald in kleine (lage) zaaltjes. In wit hemd en blauwe sportbroek. Daarmee waren de Vrivo-kleuren bepaald. Men speelde op blote voeten. Douches waren er niet, alleen koudwaterkranen. Het volleybal veranderde net zo snel als de wereld eromheen. De jeugd ging volleyballen. Er kwam een mooie thuishal: “De Stamper”. Gezellig kantinebezoek werd een vast onderdeel van trainingen en wedstrijden. Het volleybalniveau steeg en daalde, net als het aantal leden. Jubilea en jaar- en kampioensfeesten volgden elkaar op. Niet volleybal-gerichte activiteiten waren er ook. En de tijd vloog. Van de oprichters en Vrivoërs van het eerste uur leven er niet veel meer. Maar elk jaar komen er nieuwe leden en nieuwe gebeurtenissen bij. Vrivo leeft en kan (anno 2022) bogen op een 60-jarige historie. “Time flies when you’re having fun”
Vrivo was in de eerste jaren van haar bestaan een echt recreantenclubje. Er werd maar wat aangerommeld onder leiding van mensen, die net iets meer regels kenden, dan de anderen. Er werd gestart met competitievolleybal, maar ook dat had niet veel om het lijf. Daar kwam in de “sixties” verandering in, toen Marinus Prins als trainer werd aangetrokken. Hij bracht echt volleybal naar de “Krijgerstraat”. En gymleraar Hennie Wolterink kreeg de “MULO”-jeugd aan het volleyballen. Aan het begin van de “seventies” speelden de mannen voor het eerst op het hoogste niveau van het toenmalige District Twente van de NeVoBo. Maar daar bleef de club steken. In de jeugd werd nog wel een incidenteel succes gehaald (deelname aan de eindronde van het Nederlands Kampioenschap), maar verder bleven zowel de mannen als de vrouwen “jojo”en in de bovenste districtsklassen. In 1976 werd “De Stamper” geopend en Vrivo profiteerde van de nieuwe hal. Het mini-volleybal werd geïntroduceerd en dat werd door vele “kleintjes” met open armen ontvangen. In een paar jaar tijd puilde de hal op trainings- en competitie-avonden uit. Er was snel een groot tekort aan uren. Door de souplesse van de sporthalbeheerders werd er in Vriezenveen gelukkig nooit een volleybalwedstrijd afgebroken vanwege de “eindtijd” van de hal! Het eerste regionale Vrivo-succes kwam in 1987 bij het 25-jarig bestaan.
Vrivo organiseerde de dames interlandwedstrijd Nederland – Frankrijk, waar bijna 1000 bezoekers op afkwamen. Het eerste volleybalsucces kwam een paar jaar later. De Vrivo mannen wonnen de districtsbeker na een zinderende finale tegen Rivo Rijssen (3-2). Met het team, dat die beker won, werd vervolgens meer dan een decennium lang in de “landelijke divisie” gespeeld, iets, dat door aanwas van buiten later nog een keer werd herhaald.
De vrouwen bleven qua niveau ver achter bij de mannen. Promotieklasse (vaak slechts enkele jaren achter elkaar) was het hoogst haalbare.
Gebrek aan trainingsuren bleef de club parten spelen en Vrivo was blij met de komst van een 2e hal aan de Schout Doddestraat. Helaas ging het niveau door de extra trainingscapaciteit niet echt omhoog. Enkele uitschieters daargelaten. Maar de club leeft! Onder meer door een enthousiast kader (vooral bij de jeugd) en actieve bestuurders en commissieleden. Daardoor kon ondanks de Corona-pandemie in 2021 een prachtige Beachvolleybal-locatie worden geopend. En met de in gebruik name van de nieuwe website werd in het jubileumjaar 2022 weer een mijlpaal bereikt.
In het kader van het 60-jarig bestaan van Vrivo werd in het jubileumjaar 2022 maandelijks op Facebook een item uit de geschiedenis van de club uitgelicht. Deze 12 items zijn verzameld in de fotogalerij 1962 – 2022 (Vrivo 60 jaar) Klik hier om deze galerij eens te bekijken.
(Door in die galerij op een afbeelding te klikken wordt op het betreffende item ingezoomd)